Farby wewnętrzne i zewnętrzne – najważniejsze różnice

Ze względu na zawartość specyficznych składników farby zewnętrzne nie powinny być stosowane wewnątrz pomieszczeń i odwrotnie – farby wewnętrzne nie sprawdzą na zewnątrz budynku. Różnice w składzie dotyczą kluczowych składników: pigmentów, spoiwa i wypełniaczy, rozpuszczalnika/rozcieńczalnika oraz środków pomocniczych.

Właściwości farb zewnętrznych i wewnętrznych

Farby zewnętrzne muszą wyróżniać się zdecydowanie wyższą odpornością na szereg czynników zewnętrznych niż farby wewnętrzne. Każdego dnia oddziałują na nie różnorodne warunki atmosferyczne, w tym m.in. światło słoneczne, deszcz, wiatr, różnice temperatur itd. Do tego należy dodać zanieczyszczenia powietrza, kurz, brud. Skład farby zewnętrznej jest więc opracowany głównie pod kątem wytrzymałości i trwałości nawet w trudnych okolicznościach. Z kolei w przypadku farb wewnętrznych zdecydowanie większe znaczenie mają walory i możliwości dekoracyjne, a także możliwość szybkiego usunięcia bieżących zabrudzeń. W tych substancjach powłokotwórczych muszą być zastosowane wyłącznie bezpieczne dla zdrowia składniki.

Różnice ujawniają są również w stosowanych pigmentach. Farby do wnętrz bardzo często zawierają pigmenty organiczne. Pewne typy tych pigmentów mogą znacznie szybciej blaknąć i zanikać, gdy zostaną zastosowane na zewnętrznych powierzchniach, zapewniając jednocześnie długotrwały efekt wewnątrz. Inne są też spoiwa występujące w farbach zewnętrznych i wewnętrznych. Spoiwa stanowią odpowiednio dobrane dodatki, które mają na celu wiązanie pigmentów oraz prawidłową przyczepność do malowanej powierzchni. Farby zewnętrzne, które są narażone na różnorodne wpływy środowiska i trudne warunki atmosferyczne, wymagają zastosowania spoiw przeciwdziałających ich pękaniu i kredowaniu. Z kolei farby wewnętrzne muszą zapewniać wyższą odporność na ścieranie, stąd też konieczne jest zastosowanie spoiw o nieco innych właściwościach.

Kolejna istotna kwestia to zastosowane w farbach rozpuszczalniki/rozcieńczalniki. Farby do wnętrz, szczególnie te na bazie wody, powinny zawierać jak najniższy poziom lotnych związków organicznych. Lotne związki organiczne (LZO) są stosowane jako rozpuszczalniki w ciekłym składniku farby i odparowują w temperaturze pokojowej. Niestety nie są one obojętne dla zdrowia człowieka, dlatego należy ich zdecydowanie unikać. Stąd też należy wybierać takie produkty, które mają jak najniższy, a najlepiej zerowy poziom LZO. Farby zewnętrzne nie muszą spełniać wymagań dotyczących niskiego poziomu LZO. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki (DzU z 2007 r. nr 11, poz. 72) dopuszczalny poziom lotnych związków organicznych w farbach przeznaczonych do aplikowania na zewnętrznych murach nie powinna przekraczać 40 g/l w przypadku farb wodorozcieńczalnych oraz 430 g/l w przypadku farb rozpuszczalnikowych.